Dr. Hasan Sadikin Ziekenhuis

Dan is toch eindelijk onze vakantie voorbij en het 'harde werken'begonnen.... Naja harde werken; het lopen van een coschap hier in Indonesie is erg anders dan in Nederland. Omdat wij de eerste co-assistenten zijn die vanuit Nijmegen hierheen komen is alles nieuw en dat merken we ook. Niemand weet iets en alles verandert....maar daar raak je gewend aan;) Ook afspraken met mensen maken is een kunst want je weet nooit of mensen op komen dagen en als ze dat wel doen het dan op de afgesproken tijd is. Leerzaam is het wel want je er druk om maken heeft geen zin dus wij gaan gewoon met de flow mee en we zien het allemaal wel.

De eerste dagen in het ziekenhuis waren erg indrukwekkend. We zitten nu op de kinderafdeling en hebben al een heleboel zieke kinderen gezien. Vaak komen ze pas naar het ziekenhuis als het al te laat is. Dit ook omdat er eerst geld moet zijn om uberhaupt naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Medicijnen die mensen eigenlijk wel nodig hebben, maar niet krijgen omdat ze het niet kunnen betalen. Dat is wel lastig om te zien vooral als het om kinderen gaat. Maar that's life hier en daar kunnen wij helaas niets aan veranderen. Gelukkig zijn er veel creatieve artsen die met goedkoop materiaal handige apparatuur kunnen knutselen: bv pasgeborenen die zuurstof nodig hebben, hebben een speciaal zuurstofmasker nodig...veel te duur natuurlijk, dus plaatsen ze opengeknipte litermaten over de hoofdjes van de baby's en sluiten ze daar de zuurstofslangen op aan.

In het ziekenhuis zijn we gekoppeld aan een cogroep met Indonesische studenten. Eerst was het even aftasten maar ondertussen is het gezellig en zijn ze actief om alles voor ons te vertalen (ons Indonesisch is echt nog te slecht en eigenlijk zouden we ook nog een dialect moeten kunnen spreken want veel patienten spreken alleen dat dialect)en uit te leggen. Ook vinden ze het leuk om uitstapjes voor ons te plannen en zo gaan we nog een keer met zn allen opstap en is er al gekaraoket (of hoe je dat dan ook schrijft)!! Ook zijn ze erg begaan met onze poepproblemen en helpen ze ons met het uitzoeken van diarreeproof eten.

Wel blijven er natuurlijk culturele verschillen. Een heleboel cogroepgenootjes zijn moslim en daarover hebben we het dan ook al uitvoerig gehad. Hoe zit dit...en hoe zit dat..ze willen het allemaal uitleggen. Onze eerste vrijdag in het ziekenhuis was ook een verhaal apart. Toen we 's ochtends aankwamen was de centrale ingang van het ziekenhuis afgesloten. Overal hingen groene doeken. Marloes was erg nieuwsgierig en keek over de doeken en zag 2 lichamen op de grond liggen waarover 2 doeken werden gelegd; wat denk je dan? Er is een ongeluk gebeurd; die mensen zijn dood gegaan..er is een of andere schietpartij geweest?? Toen we een meisje van onze cogroep tegenkwamen, vroegen we meteen ofdat zij iets had gehoord over de 2 'lijken'bij de hoofdingang. Toen moest ze meteen ontzettend lachen. Die 'lijken'waren gewoon 2 mensen die aan het slapen waren en omdat vrijdagochtend het ochtendgebed voor de mannen is (familieleden van patienten; de patienten komen uit heel west Java en wonen te ver weg om steeds naar huis te gaan), is de centrale hal afgezet met doeken. OHHH...dat was even een cultuurshock! Ik zie het al helemaal voor me dat ze in Nederland de centrale ingang afzetten voor een gebed...haha dat gaat never nooit gebeuren! Weer iets geleerd dus. Ook dat vrijdag Batikdag is..dus iedereen heeft zijn of haar batikkledij uit de kast gehaald.

Al met al al een heleboel dingen gezien en meegemaakt die eerste dagen in het ziekenhuis. Vast zal er nog veel meer volgen waar we jullie uiteraard op de hoogte zullen houden. Zo ook wanneer we naar Soreang gaan (het kleinere ziekenhuis) want ofdat dat nu in oktober al is of pas in november is nog steeds een raadsel...

Veel liefs, Neeltje en Marloes