Kindjes aaien en trouwjurken passen

Hallo allemaal,

Daar zijn we weer!
Een nieuw verslag met verhalen over de kinderafdeling in het Hasan Sadikin Ziekenhuis.

Na de week op de kinderafdeling waren we twee weken te gast bij de perinatologie (pasgeboren kindjes). Hier in Indonesië bevallen vrouwen eigenlijk altijd thuis zonder goede begeleiding (hulp door vrouwen zonder medische scholing). Alleen bij bijzonderheden komen vrouwen naar het ziekenhuis om te bevallen. Hierdoor zagen wij op de afdeling erg veel ‘lichtgewicht’ baby’tjes. Sommigen nauwelijks ouder dan 28 weken, anderen maar een ons zwaarder dan een kilo.
Omdat iedereen hygiëne belangrijk vind bij deze fragiele kindjes moet iedereen zijn/haar schoenen uitdoen bij het binnenkomen van de kamer. Wij betwijfelen echter of dit er veel schoner op wordt: er zijn geen ‘schone’ schoenen om dan wel aan te doen, dus loop je de hele tijd op je blote (zweet)voeten, de ouders komen binnen met ontzettend vieze voeten en de kamer wordt gedweild met dezelfde dweil als waarmee de gang gedaan wordt. Wat erg bijzonder is: als de kinderen erg ziek zijn wordt er een Koran in het bedje gelegd om het kindje sneller beter te laten worden. Ook worden erg veel kinderen de eerste dagen na de geboorte geel, dus moeten ook allemaal onder de ultra-violet lamp. Maar omdat er hier geen geld is voor een (zonne)brilletje worden de oogjes afgeplakt met verband --> werkt net zo goed en zo kunnen ze hun geld aan belangrijker dingen uitgeven.
(Eigenlijk stom dat we in Nederland vinden dat wij daar WEL geld aan uit moeten geven, want ook bij ons zou het geld op een andere (betere?) manier besteedt kunnen worden denk ik)

Meer dan kindjes aaien hebben we eigenlijk niet gedaan die twee weken.
Omdat de arts van de afdeling vond dat wij als bulé’s (blanken) alle benodigde medische kennis al hadden, werden we opgedragen om de vital signs (temperatuur, ademhalingsfrequentie en pols) te controleren en als we tijd hadden ook maar moesten oefenen in het inbrengen van een infuus of een maagsonde. Met het eerste hadden Marloes en ik geen moeite, maar om nu in Indonesië te komen oefenen om (bij hele kleine en fragiele kindjes) zulke vervelende handelingen te doen vonden wij allebei een beetje onethisch. En daarom was het een geluk bij een ongeluk dat één van ons weer eens erg getroffen werd door het diarree-virus en we dus een goed excuus hadden om wat vaker thuis te zijn.
Aan het einde van de week nog wel een presentatie gehouden over de verschillen tussen Indonesië en Nederland in de eerste opvang van een nieuwgeborene. Erg leuk om eens uit te zoeken, maar vooral erg frustrerend omdat erachter te komen dat er zo weinig gedocumenteerd wordt over de gezondheidszorg in Indonesië…

Onze laatste week was op de polikliniek. Alweer een heleboel nieuwe indrukken, waarvan de belangrijkste was dat de deuren overal open staan; ongeacht of er een patiënt onderzocht wordt of niet. Ook zien de onderzoeksbanken er erg vies uit, heeft niemand er een idee van hoe vaak deze schoongemaakt worden en vinden de artsen het niet nodig om hun handen te wassen tussendoor (zelfs niet als er een kindje komt met een zeer besmettelijke ziekte!). Op de meeste poli’s waren weinig/geen patiënten en dus voor ons ook niet veel te doen. Daarbij vonden de artsen het ook maar lastig om in het Engels met ons te communiceren, maar dat dit beter ging als wij samen op 1 poli stonden. De hemato-oncologie-poli was wel erg interessant. Er kwamen hier vooral patiëntjes met thalassemie (een probleem met de rode bloedcellen, komt eigenlijk niet of nauwelijks voor in Nederland), waarvoor ze vaak eens per maand een bloedtransfusie nodig hebben. Deze kinderen hebben vaak een erg vergrote lever en milt (wat wij ook in Nederland niet vaak zien/voelen) en dus was het goed om het onderzoek van de buik weer eens goed te oefenen. En wat een schattige kindjes! Allemaal erg stilletjes als ze door de bulé’s onderzocht worden en wij maar stuntelen in ons beste Indonesisch om de kinderen een beetje op hun gemak te stellen :)

Buiten al deze gewone dagdiensten hebben Marloes en ik ook onze eerste nachtdienst gedraaid. Even voor de duidelijkheid: dat is dus een dagdienst van 7.00u tot 16.00u, direct daar achteraan een nachtdienst van 16.00u tot 6.00u, daarna een korte break om meteen weer door de gaan met een gewone dagdienst!!!
Niet normaal, geen normaal mens kan zich dan nog fatsoenlijk concentreren. En dat zie je dan ook bij de co-assistenten… zij hangen op dag 2 overal rond en zitten/liggen overal te slapen.
Maargoed, de nachtdienst: vooral erg druk! De hele spoedeisende hulp voor kinderen was vol (9 kinderen) en in de voorkamer lagen er nog eens zeker 4 kinderen op een arts te wachten. Vanalles gezien: van enorme waterhoofden tot mazelen, van hersenbloeding tot insulten (meer dan 7 uur achtereen!). Co-assistenten haasten zich van de ene naar de andere patiënt om vital signs te meten en medicatie toe te dienen (zelfs antibiotica, zonder supervisie!) en worden ondertussen gevraagd om patiënten op te halen bij de CT-scan of röntgenfoto’s op te zoeken, terwijl ze zelf eigenlijk geen flauw idee hebben wat elke patiënt heeft en waarom er voor deze behandeling gekozen wordt. Met andere woorden: een hele bijzondere ervaring!

Maar natuurlijk hebben we ons met meer bezig gehouden dan de co-schappen alleen :)
Omdat meerdere afspraken naar Tangkuban Perahu met de co-groep op het laatste moment werden afgeblazen hebben we vooral veel gewinkeld en verschillende Indonesische gerechten uitgeprobeerd! Maar ook hebben we wat uitstapjes gemaakt:
- Pasar Baru: een grote markt met erg goedkope batik, sjaals en schoenen (dus eigenlijk weer gewoon winkelen :))
- Traditionele Javaanse/batik trouwjurken gepast --> zie foto (Ruben en Nan: opgepast!)
- Maribaya hot springs: watervallen gezien en een flinke wandeling gemaakt naar Dago, maar vooral… erg vaak op de foto geweest met Indonesiërs! (en in het begin is dat nog leuk, maar na 25 foto’s… grrr!) Wel erg mooie natuur (helaas flink verpauwerd door alle afval in de berm).
- Saung Anklung: een voorstelling met traditionele muziek en dans uit verschillende delen van Java met als hoogtepunt met alle toeschouwers samen angklung spelen! Echt een must see als je ooit naar Bandung komt :)

En ondertussen zijn we vanaf afgelopen maandag alweer begonnen met het tweede onderdeel van ons co-schap in Indonesië: Family Medicine en Public Health in Klinik Padjadjaran.
Maar daarover natuurlijk in ons volgende verslag meer!

Liefs, Marloes en Neeltje